تأثیر یک دوره تمرین استقامتی و مقاومتی بر نشانگرهای جذب و بازجذب منتخب استخوان در دختران غیرفعال

زمینه و هدف: پوکی استخوان به عنوان یک بیماری خاموش چالش مهمی را در حوزه سلامت افراد جامعه خصوصا بانوان مطرح نموده است. بدون علامت بودن این بیماری و امکان پیشگیری از آن در سنین نوجوانی و جوانی  اهمیت دارد.  هدف تحقیق حاضر مقایسه تأثیر یک دوره تمرین استقامتی و مقاومتی بر نشانگرهای جذب و باز جذب منتخب استخوان در دختران غیرفعال بود. روش بررسی: طرح تحقیق از نوع پس آزمون بودو به همین منظور 30 نفر آزمودنی سالم و جوان داوطلب غیرفعال از دانشجویان تربیت بدنی با میانگین سن 27/2±474/23 سال، وزن 72/9±4/58 کیلوگرم و قد 68/0±62/1 متر، به صورت تصادفی در 3 گروه کنترل (10 نفر)، تمرین استقامتی (10 نفر)، تمرین مقاومتی (10 نفر) قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 4 هفته طی 12 جلسه در گروه استقامتی روی تریدمیل دویدند و گروه مقاومتی به کار با وزنه پرداختند، گروه کنترل در برنامه تمرینی شرکت نکرد. آنزیم­های آلکالین فسفاتاز و کراس لپس سرم، از گروه ها به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از نرم افزار spss و از تحلیل واریانس یک راهه و در سطح معناداری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل، پس ازتمرینات در میزان آلکاتین فسفاتاز تفاوت معناداری به دست نیامد، اما آنزیم تحلیل استخوان به طور معناداری کاهش یافت (01/0>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد عوامل دیگری بر شاخص های جذبی اثر گذار باشد و فعالیت بدنی با جلوگیری از فرآیند تحلیل بر پیشگیری از پوکی استخوان تاثیر گذار است.